Γεώργιος Βελονάκης: Σκεφτείτε τα όνειρα των μικρών παιδιών...

Αγαπητέ φίλε Νίκο δεν σου γράφω για να ρίξω ευθύνη σε κάποιον και να δούμε ποιος και τι φταίει, που φτάσαμε  στο σημείο  να μην μπορούμε να αθληθούμε να μην μπορούμε να κάνουμε αυτό που μας αρέσει για να ξεφεύγουμε από τη δύσκολη πραγματικότητα.

  Είμαι σίγουρος ότι πολλοί είναι αυτοί που με αφορμή το θέμα της ακαταλληλότητας  αθλητικών εγκαταστάσεων θα έχουν πει : " Τι θα κάνουν τώρα τα παιδιά; θα γεμίσουν οι καφετέριες, θα γυρνάνε στους δρόμους, θα καίνε στα Net Caffe τους εγκεφάλους..." τους και άλλα πολλά.
  Θέλω να δώσω μια άλλη διάσταση στο θέμα λέγοντας κάποιες από τις εμπειρίες μου από την ενασχόληση μου με τον αθλητισμό.
  Πάντα μου άρεσε το ποδόσφαιρο αλλά επειδή έμενα σε ένα χωριό του Ρεθύμνου ήταν δύσκολο να με πηγαινοφέρνουν  οι δικοί μου στη πόλη γι αυτό μέχρι και το λύκειο φανταζόμουν τη στιγμή που θα έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα και να ενταχτώ σε μια ομάδα ποδοσφαίρου. Όταν πήγα στο λύκειο μετακόμισα στην πόλη αλλά οι ώρες δεν με βόλευαν, ήταν μεσημεριανές και απόγευμα, και εγώ είχα φροντιστήρια έτσι συμβιβάστηκα με το να πάω στο τμήμα μπάσκετ της ΕΑΡ, οι προπονήσεις ήταν 9 και 10 το βράδυ. Δε  λέω καλός ήμουν αλλά η "κάψα" μου ήταν το ποδόσφαιρο.
 Τα χρόνια πέρασαν και το 2001 με βρήκε φοιτητή στη Σάμο, δεν ήξερα πολλούς γι αυτό μέσω  κάποιων συμφοιτητών ξεκίνησα προπονήσεις στην ομάδα μπάσκετ της ΑΕ Καρλοβάσου και επειδή υπήρχε και ευτυχώς υπάρχει ακόμα ένας υπέροχος άνθρωπος , ο Βαγγέλης Μαούνης, έπαιξα 1 χρόνο εκεί, (πήραμε και  το πρωτάθλημα)...
  Μια βραδιά ήμουν σε , καφετέρια στο Καρλόβασι, και κάποιοι γνωστοί μου φοιτητές μου είπαν ότι θα πάνε σε ένα χωριό που το λένε ΚΟΝΤΑΚΑΙΪΚΑ να παίξουν μπάλα με την ομάδα του χωριού και τους λείπει ένας παίχτης. Με ρώτησαν αν ήθελα να πάω και δέχτηκα.
  Ήταν βράδυ όταν πήγαμε κατά τις 9, είχε και κρύο αλλά όταν κατεβήκαμε εκείνη τη μεγάλη κατηφόρα που οδηγεί στο γήπεδο και είδα τους προβολείς αναμμένους στα μάτια μου αυτό το γήπεδο φάνταζε "Μπερναμπέου"...την επόμενη μέρα έβγαλα φωτογραφίες για το δελτίο μου...από τότε 11 χρόνια είμαι στον ΠΥΘΑΓΟΡΑ...παίζω όπως και οι συμπαίχτες μου ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΣΤΗ ΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΣΠΗ....
 Δεν παραπονιόμαστε γιατί μας αρέσει που βρισκόμαστε, που μέσα από τη μπάλα γίναμε παρέα, που βάλαμε στόχο να φτάσουμε πιο ψηλά, που μάθαμε να αγωνιζόμαστε, να μεταφέρουμε την αγωνιστικότητά μας και στην καθημερινή μας ζωή....ΝΑΙ ΟΛΑ  ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ....
   Μέσα από το ποδόσφαιρο ξέφευγα, ήμουν μόνος εδώ η οικογένειά μου στη Κρήτη, πέρασα δυσκολίες αλλά παρηγοριά ήταν η μπάλα και οι καλύτεροί μου φίλοι που γνώρισα εκεί...όταν το κεφάλι μου γινόταν "καζάνι" από το διάβασμα...ήταν σαν "ντόπα" για να παίξω μπάλα.
   Η αλήθεια είναι ότι όταν ήρθα στη Σάμο ήθελα να φύγω, ένιωθα ότι δεν μου ταίριαζε, δεν είχα καταφέρει να δεθώ πολύ με τους συμφοιτητές μου. Τα πάντα άλλαξαν με το ποδόσφαιρο. Γνώρισα όλη τη Σάμο, πήγα στους Φούρνους στην Ικαρία έκανα παντού φίλους που ποτέ δεν θα' χα, πήγαινα παντού και μου έλεγαν ένα γεια...αυτό μου έφτανε. 

  Έγινα Κοντακιώτης και Σαμιώτης, με Κρητική βέβαια χροιά, και αυτό λόγω της μπάλας.

 Αγάπησα και με αγάπησε ένα χωριό μέσα από το ποδόσφαιρο, όχι επειδή είμαι καλός παίχτης, δεν ήμουν και ούτε μάλλον θα γίνω, αλλά επειδή όταν ασχολήθηκα με τα παιδιά του χωριού ,ως "Προπονητής" τους έλεγα ότι αν είστε αθλητές θα πετύχετε και στη ζωή σας, θα βρείτε μια ισορροπία, θα μάθετε να παλεύεται  για τα όνειρά σας. Τους έλεγα να βάλετε στόχο να φτάσετε τα αστέρια, και μου έλεγαν δεν θα τα φτάσουμε ποτέ,,,και τους απάνταγα ότι δε θα τα φτάσετε αλλά όταν θα κοιτάξετε προς τα κάτω... θα δείτε ότι φτάσατε πιο ψηλά από ότι είχατε ποτέ φανταστεί....
   Έφτασα στα 29 μου και συνεχίζω ακόμα να παίζω όχι για να γίνω καλύτερος αθλητής αλλά γιατί ξέρω πως μέσα από τον αθλητισμό θα γίνω καλύτερος άνθρωπος, παίζω γιατί επειδή περιμένω να γίνω πατέρας ονειρεύομαι κάποια στιγμή να παίξω με τον γιο μου...ξέρω ακούγεται ρομαντικό...αλλά αν δεν είναι ρομαντικός ο ερασιτεχνισμός τι είναι;

 Δεν ξέρω αν είναι σωστό αλλά το ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ στο μυαλό μου είναι ΕΡΩΣ+ΤΕΧΝΗ....
   Μπορώ να πω πολλά αλλά για το δια ταύτα έχω να πω: Σκεφτείτε τα όνειρα των μικρών παιδιών...που δεν τα νοιάζουν τα γήπεδα αν είναι από πλαστικό , χώμα ή χόρτο τα ενδιαφέρει να παίζουν, δεν τα νοιάζει αν  τα γήπεδα έχουν κερκίδες για να κάθονται οι γονείς τους ή να είναι όρθιοι απέξω τα ενδιαφέρει να είναι εκεί να τα βλέπουν....
   Όλα τα παραπάνω είναι για μένα ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ και κάπως έχω εκπληρώσει το όνειρό μου αλλά έχω και άλλα...όμως κάποια παιδιά, τουλάχιστον στη Σάμο, ίσως μείνουν στα όνειρα, γι' αυτό ας πάμε , όσο μπορούμε, ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ...
 Φιλικά
Βελονάκης Κ. Γεώργιος
Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής

του Πυθαγόρα Κοντακαιϊκων